Iwata Noriko urodziła się w 1931 roku w prefekturze Yamanashi. Naukę tworzenia lalek podjęła w 1972 roku pod okiem Ichihashi Toshiko, artystki odznaczonej tytułem Żywego Skarbu Narodowego Japonii. Siedem lat później jej prace trafiły po raz pierwszy na wystawę tradycyjnego rzemiosła japońskiego (Nihon Dentō Kōgei Shinsaku Ten). Od 1985 roku jest członkiem Japońskiego Stowarzyszenia Twórców Rzemiosła Japońskiego (Nihon Kōgei-kai). Jej prace były eksponowane na licznych grupowych wystawach krajowych, a także w Wiedniu i Gwatemali; w 2003 miała wystawę indywidualną w galerii handlowej Wako na tokijskiej Ginzie. Otrzymała nagrodę Tokijskiej Rady ds. Edukacji (1991 r.) oraz nagrodę Stowarzyszenia Twórców Rzemiosła Japońskiego  (1998 r.). Pełniła także rolę jurora w czasie  konkursów organizowanych w ramach wystaw tradycyjnego rzemiosła japońskiego.

Iwata Noriko wykonuje lalki z tōso (masy z trocin paulowni i kleju), które następnie okleja tkaniną lub wykańcza w technice kimekomi. Jej prace tchną spokojem, nadzieją i harmonią, a jednocześnie zwracają uwagę starannością wykonania. Poniżej znajduje się zdjęcie pracy zatytułowanej Ashita-e („Do jutra”), wykonanej niedługo po katastrofalnym trzęsieniu ziemi i tsunami w Fukushimie. Kolejna praca, Toshitsuki („Czas”, choć lepiej pasuje tu dosłowne tłumaczenie, „Lata i miesiące”), przedstawia starsze małżeństwo, które spędziło ze sobą wiele lat. Otrzymała za nią nagrodę Stowarzyszenia Twórców Rzemiosła Japońskiego  w 1998 roku. Trzecią wygrzebałam na portalach aukcyjnych, nie znam tytułu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[zdjęcia: prace Iwaty Noriko. Od lewej: Ashita-e, Toshitsuki i lalka o nieznanym tytule. Źródła: kalons.net, strona Nihon Kōgei-kai i Yahoo Japan.