Ōmori Kuni [大森邦作]

Niewiele udało mi się ustalić na temat tej artystki.

Urodziła się w Hiroszimie w 1929 roku. Wykonywania lalek uczyła się od roku 1955 pod okiem dwojga późniejszych Żywych Skarbów Narodowych Japonii, wpierw Noguchiego Sonoo, a potem Ryūjo Hori. Cztery lata później zdobyła pierwszą nagrodę na Ogólnojapońskiej Wystawie Artystek (Zen-nihon Joryū Bijutsu Ten) – i później jeszcze dwukrotnie. W 1963 roku zdobyła pierwszą nagrodę na Wystawie Współczesnej Sztuki Lalkarstwa (Gendai Ningyō Bijutsu Ten) – także później przyznaną jej dwukrotnie. W 1965 roku otrzymała pierwszą nagrodę na Wystawie Nowych Rzemiosł Tradycyjnych (Dentō Kōgei Shinsaku Ten) – i znów później jeszcze dwukrotnie. W 1983 roku miała wystawę indywidualną w domu towarowym Mitsukoshi, po której ukazał się album z pracami artystki.

Ōmori Kuni tworzy w technice mokuchō nunobari, czyli oklejania tkaniną uprzednio wyrzeźbionej w drewnie postaci. To technika dość podobna do kimekomi (zresztą artystka tworzy też częściowo w tej technice).

[Zdjęcia: po lewej – lalka zatytułowana „Kizahashi” („Schody”)*, źródło: Hiwadaya. Pośrodku – lalka zatytułowana „Negai-no ito” („Nić życzeń”). Po prawej – lalka zatytułowana „Omoigusa” („Ziele pamięci”**). Źródło obu zdjęć: Yahoo Japan.]

 

*Tak podaje strona Hiwadaya, ale na serwerze plik nazywa się „Tsubomi”, czyli pąk kwiatowy albo pączkująca piękność. To ma więcej sensu, jak się patrzy na lalkę.

** W japońskiej kulturze istnieją dwie rośliny o nazwach związanych z pamięcią: omoigusa (dosł. „trawa pamięci”) i wasuregusa (dosł. „trawa zapomnienia”). To nazwy zwyczajowe, nie gatunkowe, więc przypisuje się je różnym roślinom, niekoniecznie trawom. Wasuregusą może być niezapominajka lub aster, omoigusą – kwiat z rodziny zarazowatych. Jeden i drugi może też być tytoniem. Nazwy używano w poezji metaforycznie.