Nishi ningyō to lalki, których ciało powleczone jest materiałem. Technikę tę zaczęto stosować w latach 30. XX wieku, tworząc tzw. furansu ningyō (dosł. lalki francuskie – od kraju, który je zainspirował), później – w związku z narastającymi nastrojami nacjonalistycznymi – przemianowane na sakura ningyō (dosł. „wiśniowe lalki”; sakura jest jednym z symboli Japonii). Były tworzone zarówno amatorsko, w domach, a nawet klubach zrzeszających miłośników tego hobby, jak i komercyjnie; w sprzedaży były zestawy, z których można było samodzielnie wykonać takie lalki (podobnie, jak to ma obecnie miejsce w przypadku kimekomi ningyō).
Obecnie, od nazwy firmy, która przodowała w produkcji tego typu lalek, najczęściej nazywa się je nishi ningyō. Aktualnie lalki te nie są już produkowane; większość egzemplarzy na rynku pochodzi z pierwszych dekad II połowy XX wieku, kiedy były sprzedawane jako pamiątki dla powracających do kraju amerykańskich żołnierzy, stąd najczęściej przedstawiają one gejsze lub bliżej nieokreślone kobiety w kimonach. Znacznie rzadsze, lecz nie niespotykane, są lalki tworzone na rynek rodzimy, które mogą także przedstawiać np. aktorów teatru nō lub kabuki, postacie z bajek czy samurajów.
Chociaż aktualnie nishi ningyō nie są już produkowane, wielu współczesnych artystów tworzących lalki inspiruje się techniką, w której były wykonywanie. Stosunkowo wiernie stosuje ją np. Takako Komaki, natomiast znacznie bardziej swobodnie podchodzi do tematu np. Yūki Atae.
[zdjęcia: lalki z mojej kolekcji]