Kubo Sashirō (1872-1944) zajmował się tworzeniem lalek należących do niezwykle rzadkiego i starego typu – saga ningyō. Ich nazwa pochodzi od niewielkiej miejscowości w pobliżu Kioto (dziś dzielnica tego miasta, położona w pobliżu Arashiyamy), gdzie zostały stworzone prawdopodobnie w XVIII wieku (choć niektórzy badacze uważają, że być może pierwsze egzemplarze powstały już pod koniec XVI w.). Ich wytwarzaniem zajmowali się rzeźbiarze specjalizujący się w posągach buddyjskich – stąd ich znaczne podobieństwo do rzeźby sakralnej. Najstarsze saga ningyō zresztą cechuje buddyjska tematyka. Wykonywane były techniką kibori saishoku, czyli kolorowanej rzeźby. Wykonywano je z drewna, a następnie barwnie malowano i wykańczano złotem i gofunem; zdarzały się też egzemplarze o ruchomych częściach. Produkcja saga ningyō ustała wraz z końcem okresu Edo (1603-1868) i dziś istnieje niewiele zachowanych egzemplarzy. Więcej o saga ningyō wraz ze zdjęciami tutaj.

Kubo Sashirō uczył się wykonywania lalek pod okiem Yoshino Eikichiego. W 1928 wraz z Hiratą Gōyō II (pierwszym twórcą lalek odznaczonym tytułem Żywego Skarbu Narodowego) założył stowarzyszenie Hakutaku-kai. Była to pierwsza organizacja zrzeszająca twórców lalek artystycznych (tworzenia lalek nie postrzegano wówczas jako dziedziny sztuki, lecz rzemiosło). Kubo tworzył lalki w różnych stylach, ale zasłynął próbą ożywienia wymarłej sztuki tworzenia saga ningyō. Niestety większość jego prac została zniszczona w czasie wojny, której końca on sam także nie doczekał.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[zdjęcia: jedyne lalki wykonane przez Kubo Sashirō, jakie udało mi się znaleźć w różnych zakątkach internetu. Tylko jedna (kurtyzana) należy do saga ningyō]